Hasat Şiiri - Hazan Ayaz

Oysa ben kendime bile söylemedim
Geçtiğim yolların felâketini
Sakladım yaralarımı,
Ben bile unuttum yerlerini.
Zamanın tesellisinde kayboldu ümidim.
Suyun akışına,
Ekmeğin sıcaklığına,
Toprağın hep veren yüzüne sığındım.
Hüzün ektim, yalnızlık biçtim...
Kalbimin tarlasında
Hasat sonrası
Bi’ başına kalan kenar başağı oldu ruhum
Bu yüzden hep kenarından geçtim mutluluğun...
Şimdi kalbimin kenarında,
Aşkın arafında
Biçilmemiş, dimdik ayakta
İçi dolu ama yapayalnız bir başakta
Buğday taneleri gibi dökülüyorum
Hayat denen sıradanlığa...