Ne zaman kanat çırpsam
beyaz güvercinler gibi
Gökyüzüne
Bir telaş alır kara bulutları
Ne zaman bir deniz olsam
Bazen hayat anlamını yitirir,
Savurur beni akıp giden zamana,
Ruhum bedenden ayrılmışcasına,
Uzaklaşır başka diyarlara
Bazen de hayat yaşamın eteğinde,
Ah beni bir anlayabilsen.....
Doğabilsen, ay ışığı gibi karanlığıma,
Köşe bucak nasıl kaçtığımı görebilsen.
Görebilsen nasıl yandığımı,
Ah bir görebilsen yalnızlığımı,
Kendime olan uzaklığımı,
Hangisiydi yarım kalan,
Böyle zamansız gidişin mi,
Yoksa içimdeki hasretin mi,
Beni böyle kararsız kılan?
Oysa hep aynı yerdeydik,
Bizdik,
Bir kış günü,
Herkes uyurken,
Kaçsak diyorum,
Issız,sessiz bir yere...
Sofra açsak diyorum,
Bizim gibi gariplere...
Ay ışığında yıldızlar gibi sönük,
Duygusuz hüzünlü yarı çıplak,
Loş ışıklar içinde,
Onlarca kişinin kokusu odada,
Paramparça duygular içinde,
Sahte, süslü kadın gülücükleri,
İki damla gözyaşı,
Döküldü yanağıma.
Süzülerek yol aldı,
Titreyen dudağıma.
Şimdi suskun çaresiz,
Gitmekteyim yoluma,
Her renk çiçek severim
Ama çiçekler mevsiminde güzel
Nerede hüzünlü bir çiçek görsem
Aşk acısı depreşir yüreğimde
Öperim gözlerinden,
Gözyaşları içinde
Şimdi orkestra çalmalı
Doğanın renkleri içinde
Kucaklamalı gözü yaşlı çiçekleri
Bolca öpmeli gözlerinden
Ve yeniden doğmalı güneş
Şeker yerine
Çok yıldız topladık dağlarında
Kavgalar içinde
En parlak olanını bile
Kopardık dalından
Hayalimizdi bizi yaşatan
Esmer tenli fistanlı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!