Harmanda Aranmak Şiiri - Yorumlar

"Kendinin farkında olmamak"
Ya da,

"Kompleksli kişiliklerin"
Çelişkili yaşamlarından kesitler bu...

Sonunda,
Aklına gelir, "ben ne yaptım, neyi başardım,
Neden başkalarına öykünüp kendi harmanımı dövmedim"

Der
Fakat,
İş işten geçmiştir
Ne o harmanda izi kalmıştır
Ne de eski halinden hal...

Ne denir bu kadar "kapsamlı"
Bu kadar derin şiire?
"Hayat Bilgisi" desek mi Öğretmenim?

Çokça tebrikler...

Zorlu bir arayıştır şiir. Ham sözü olgun bir meyva tadına varana dek sabırla işleyerek ona sonsuz edebi değerler katma sanatıdır. Kelimelerin ardınca yalınayak koşmak ve sözün kör karanlık kuyusundan iğne ucunda susamış bozkırlara su taşımaktır. Hayatımızdaki nice sorulara gerçekçi yanıtlar verebilmenin, haksızlıklardan ve zorbalıklardan korkusuzca hesap sorabilmenin, yapılan bireysel yanlışlıklara göz yumulmuşsa eğer özeleştiri yapıp toplum önünde hesap verebilmenin, sorgulamanın, ideal bir dünyanın tesisi için yeni yol/yöntem ve arayışların ardına düşme isteğidir…

Bilebilselerdi...

Hiç kaybederlermiydi ellerindeki gül kokusunu...Ki dikenleri bile bulamıyorlar artık,ellerini kanatma pahasına avuçlamaya hazırken..

Tebrik ederim gönüldaşım...Sevgimle..

Beni geçmiş yıllarıma götüren otantik güzel bir şiir okudum sayfanızdan. Muhabbetle kutluyorum Günay Hanım. Selamlar..

Başka bir tavda söylemler...Özellikle de finale getirilen o soru oldukça kendine güvenen bir yürek sesi'ni ansıtıyor.
Güzel şiir.İlgiyle okudum.
Kutlarım.
Erdemle.

ütülü elbiselerinizin ardına saklanmıştı
utangaç sökükleriniz
keşke onları
biraz olsun sevseydiniz
ve aslında
sahte bir kusursuzluğun
sırrını paylaşırken sizle aynalar
bunca gizlemeseydiniz
aynalar da eskir
bilebilseydiniz...

güzel bir serbestleme yüreğinize sağlık...

n’ oldu
birden üşüyü mü verdiniz
bakıyorum da
dikenlerine bile muhtaç gibisiniz
o pembe güllerin

Begeniyle okudum

n’ oldu
birden üşüyü mü verdiniz
bakıyorum da
dikenlerine bile muhtaç gibisiniz
o pembe güllerin

Begeniyle okudum

Vefasızlığın bir kişilik özelliği olmadığının,kimliğini inkarın veya kimliksizliğin bireysel değil bilerek oluşturulmuş toplumsal bir sıkıntı olduğunun altıı çizerek bu çok usta işi şiiri kutluyorum,saygıyla,

Bizim deyişlerimiz arasına nerden girdi şu 'badem gözlü' hikayesi? 'Kör müydü' gerçekten sağlığında kıymetini bilmediklerimiz? Yoksa o körlük vicdanlarımızın dikiş tutmayan 'kalp hizaları mıydı?'
Bir hikaye biter... Ama iyi ama kötü... Sonrasına 'menkîbeler' uydurmak, masala/efsaneye dönüştürmek nedendir? Hiç anlamamışımdır 'arkadan' konuşmaları... Şaire de anlamamış olmalı ki, 'şiire dökmüş kadir kıymet bilmezliğimizi...'
Sevgili Öğretmenim... O size has üslupla yazılmış harika bir şiir okumanın istimi üzerindeyim şu an... Engin gönlünüze sağlıklar dilerim...
Tebrik ve takdirimle.....