Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ayağın zorluğu bir yana konu bütünlüğünün şiirin tamamına eşit oranda yayılabilmesi çok iyi..
tebriktir
DUYGULU YÜREĞİNE SAĞLIK, GÜZELDİ
Ne güzel dizeler eksiksiz yazılmış zevkle okuduğum bir şiir. Tebrikler şairim. Gültekin bey.
grubumuza hoşgeldiniz
Harman Sonu
Gözesinden ayrı düşmüş ırmağım
Yatağım kupkuru coşkum kalmadı...
Dalgakıran gibi bitmez merağım
Kah köpük kah duru meşkim kalmadı
Dağları gezdirdi aradığım düz
Ömrü harman ettim çözülmedi giz
Başıma zemheri yüzüme de güz
Kuşandım ak,sarı...başkam kalmadı..
Dost ünledim yanıp, yanıp yalımla
Şiir yazdım arta kalan külümle
Çizdim üzerini siyah kalemle
O kavramla bir ilişkim kalmadı..
Hırsı doyurmadı hiç bir iaşe
İbretle bakanlar tanık bu işe
Sevgiyi hak etmez azgın faişe
Yürü dünya yürü aşkım kalmadı...
Deryadan bihaber yaşar balıklar
An'dan bihaberler neye malikler
Güneşe gözünü yumar alıklar
İnsan eksik,yarı kuşkum kalmadı..
Neden,nasıl diyen azade ustu
Teslim ile teskin hıçkırık sustu
Sentezi' yim gönlüm bir kırık testi,
Delik deşik yeri köşküm kalmadı..
Sonsuza müptela artık bu gönlüm
Hak sevdadır yari keşkem kalmadı.....
Gültekin Toga
.
İmeceyle Hasat Derdik
İmeceyle hasat derdik elinen
Yağmur yağdı harman gitdi selinen
Sürükledin koyun kuzu itinen
Çilemize zam eyledin ey felek
Umudlarım taze çiçek gül iken
Davarları beslemişdim şevkinen
Bunca umud soldu gitdi selilen
Halimize acımadın sen felek
Yem parası omuzumda yük iken
Sermayede ziyan oldu görünen
Cebimize çamur doldu çöl iken
Derdimize dert ekledin ey felek
Gözyaşlarım çare olmaz ağlarken
Alacaklı para ister ton ilen
Derde kaldım çaput gibi yüz ilen
Kederime körük duttun ey felek
M.Tamer Altıparmak
Gaziantep
şiir katkısı güzel şiiriniz yanında hiç kalsada selam ve saygılarımla
Merhaba aziz dost! Sentezi kardeşim yine güzel bir eser koymuşsunuz ortaya çol ta doğru tespitler doğrusu yüreğiniz var olsun. selamlar .. Hülya yıldırım (ozan Şahini)
Sonsuza müptela artık bu gönlüm
Hak sevdadır yari keşkem kalmadı.....
Dost ünledim yanıp, yanıp yalımla
Şiir yazdım arta kalan külümle
Çizdim üzerini siyah kalemle
O kavramla bir ilişkim kalmadı..
Hırsı doyurmadı hiç bir iaşe
İbretle bakanlar tanık bu işe
Sevgiyi hak etmez azgın faişe
Yürü dünya yürü aşkım kalmadı...
Aslında her şeyin en verimli zamanı ama,degerlemek zor...
Kutlarım şair.
Mustafa Yiğit
Ustalıkla yazılmış manidar dizeler. Kutlarım, saygılar.
Birol Hepgüler.
Oldukça güzel ve anlamlıydı...Saygılar
Oldukca manidar ve oldukca güzel. Tam Gültekin ustama göre bir şiir. Her türlü yorumun üstünde.. Tebrikler, tebrikler..
Selam, sevgi ve saygıyla
Seyfeddin Karahocagil
Harıka bır calışma kutlarım selamlar saygılarımı sunarım efendım
selami
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta