Harf Şiiri - İstikrar Bey

Zamanımın tozuymuş meğer beş harf,
hayatımın sonu, hem başlangıcıymış.
Mezarımda bir demet çiçek, kundağımda altın.
Yar, beni sürükleyen gönüller tüccarıymış.

Beş harfmiş meğer amansız hastalığım,
hem şifası, hem illetiymiş yaralarımın.
Keskin kokular geliyor burnuma,
hem ruhumu biçen, hem şifası bimarımın.

Ne eder insana beş harf, neler etmez ki,
kimine tapması için yeter, kimine sevmesi.
Dudaklar söyleyemez kimselere, yeltense...
yürek izin vermez dilden dökülenlere.

Nereden gelir bu ahirlik güzellik?
Hak mıdır varlığın amansız çehrelere?
Cenettin kokusu mu geniz yakan koku?
Tebliğ midir Dünya'da varlığın umutsuz sevgisizlere?

Nasıl bitirdi insanı 5 harf, ama nasıl!
Önce esir etti insanı zındanlara.
Sonra katıksız, saf, masum merhabalara.
Kararmış köhne köşelerde,
iki büklüm fakir dergahlara.