Hâre Şiiri - Neslihan Nihan Kaya

bir beton budanmasıyla
doğan güneşi gizliyor,
göz bebeklerinde ihtirasların.
sorgu sual,
seviyesiz bir üslubun girdabında savruluyor.
gök gürlüyor,
gecesi dinmeyen, gün yüzünün kasvetiyle.

halin figan ediyor,
halin hain,
yangın yeri halin,
mahşer yeri.

gönül bigane.
ömür dediğin fragmansız bir film,
ölüm dediğin,
ilmek ilmek işlenmiş ömür kanaviçene.

mukaddes duyguların, yaz rüzgarına kapılmış.
adımların pusuda,
akılları adamların
sana yetmiyor.
seni yolun ortasında,
bulutsuz bir göğün altında bırakmış inançların.
inanamıyorum olanlara.

kalbimi saklı hasat vakitlerinden,
bulutlu gündüzlere,
kaçamak gecelere bırakıyorum.
ben bu gönlü
ipek mendillere sarıp,
sandığa kaldırıyorum.
kapatıyorum kapıları.
kilit vuruyor,
terkediyorum.
seyeran haliyle,
hayaline sarkıyorum umutlarımın.

gök tuğlası yıkılıyor üzerime.
heyelanı çığlıkların,
yetişkin bir çocuk gibi genzimde.

içimde sinsi rüzgarların, puslu havadisleri.
dayanılmaz bir hal bu hâre,
yürek pâre pâre.