Hardal Şiiri - Ahmet Baris Ay

Hızla geçerken
Trenin penceresinden gördüm köyünü
İnsansız kalmış hep evler
Sahipsiz köpekler havlıyordu
Onu göremedim
Kuytusunda bir müren balığıdır şimdi
Tren sesinden
Trenler icat ediyordur
Pencerelerden hiç tanımadığı yüzler
Kaybettiğimden bilirim
Kaybeden
Ararken
Her taşta her eşyada yeniden keşfeder
Yalnızlığa kendisini katar
Gözleri
Çalmayı bilmeyen parmaklardır sazda
Cahil âma takatsiz gezinen
Baharatı olur rüzgârın
Saçılır tutam tutam
Onun acısını
Uzaklardan
Usta bir aşçının pişirdiği gibi tadarız da
Hayattan hardalî bir tat alır
Efkârlanırız