Harap Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Harap mıydı yoksa harab mı doğrusu
Düşünürken bir harabeye denk geldim
Bir de kendini tam manasıyla harab etmişe:
İki büklüm beliyle alnı aynı seviyede bir nine
Çoktan tükenmiş kalmıştı hayal yokuşunda
Toz kaplamıştı taşı toprağı yolu; bağ bozumunda
Birden irkildim bu ansız tesadüften
Daha bir dikkat kesildim dahası hiç de istemeden
Sırt sırta yaslanmış evler vardı çok yaşanmış
Herkes genç bir o çok yıpranıp yaşlanmış
Şartlara, zamana ve en çok da insanın huyuna
Yenilmiş mi demeliydim hala direniyor muydu yoksa!
Zamanında hatası çok bağlanmasıydı; insan soyuna!
Anlaşılamıyor ki kim kime katlanıyor bu dünyada
Dayanılmaz acıların da olduğu söyleniyor
Doyulmaz lezzetlerin var olduğu da
Ama sabrediliyor bir şekilde günün sonunda
Zamanda yapılmış her yolculuk hayat değil mi! Ama uzun Ama kısa…
Zamanda yolculuk dediğin de önceden birisi bana
Ne havalı bir özleyiş demişimdir hep kendi hesabıma
Her ne kadar boyumu aşacağından korksam da, meraktan;
Yapmak isterim diye de geçirmişimdir içimden ara sıra
Zamanda yapılmaktan çok zamanında olmalı her yolculuk
Rüzgarın ne zaman tersten eseceği rüzgara kalsa da
Ne geç kalınmalı ne de erkenden davranılmalı o yolculuğa
Her anın ve anının zamanda bir yolculuk olduğuna
Bina, taş, toz, toprak eşya hepsi şahit
Doğumdan sonraki zamandaki yolculuğumuzda
Şahitlerin huzurunda yaşanıyor her ne varsa
Ay şahit yıldızlar Güneş Gök şahit, bulut yağmur olup yağsa da
Ellerimiz de ayaklarımızda saçımızda; ruhumuzda…
Sanma ki son sandığımızla bitiyor, tüm varlığımızla,
Toprak simsiyah sarsa da bedenimizi yüzükoyun yatsak da
Asıl zamandaki yolculuğumuzun daha çok başında
Neden söz dinlemez ki bu gönül söz geçirilmez huyuna suyuna ?
Ah be nineciğim harap ettin kendini gittin
Bak kürek duruyor orda bir çift ele bakıyor yüreğin hazırsa…
Düşünsene ne çok severdin sen, onların nefretinden bile fazla oysa…

Yılmaz BEKTAŞ