Harammış Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ne zaman seni düşünsem;
Kelimeler dilimin ucunu ısırıp kanatıyor.
Sen deyip susuyor dilim;
Kan çanağı yokluğun.
Yağmurlarda, sokaklarda ve her ağlayan yüzde seni arıyorum.

Saat on ikiyi vurunca;
Açılıyor acılarımın demirden kapısı.
Süzülüyor içeriye hüzün.
Yüzümde çizgiler çoğalıyor;
Ellerim ansızın kırılıyor.
Dudak içlerimde hıncahınç bir savaş.
Ben yaralı bir asker;
Yaşadığıma bile sevinemiyorum.

Her adım beni senden koparıyor;
Her tik-tak sesi sanki kulağımı parçalıyor.
Oysa sakına sakına sevmiştim seni.
Şimdi gecenin bu sessiz saatlerinde;
Hasret bebeklerimi vuruyorum zincire.
Özlemin bağcıkları dudaklarımda.
Diyemiyorum ki pişmanım;
Sana git dememeliydim.
Ama dedim işte ve sen gittin;
Sana gitmek, bana beklemek hiç yakışmadı.

Yokluğun zehirli bir hançer;
Sol kaburgamın altında.
Yaram değil, acıyan yarama kabuk olamayan sen.
Oysa ilaç bilmiştim seni tüm yaralarıma;
Yar dedim sana yar.
Nereden bilebilirdim yaram olmuşsun;
Şimdi bedenimde iyileşmesi imkansız bir yara taşıyorum;
Senden hatıra.

Sahile vuran dalgalar misali;
Vuruyorum yüreğinin kıyılarına.
Tel tel dökülüyor avuç içlerime saçlarım;
Ne kadar da severdin örmeyi tane tane.
Şimdi beliklerim bile parmaklarını özlüyor.
Özlemin bir adı olsa sen olurdu;
Yokluğun bir tadı olsa acı olurdu.
Evet, acıydı senden bana kalan;
Dudaklarımda ezip yutamadığım;
Tükürmeye de kıyamadığım.

Sen hiç dudaklarını ısırıp iki ayağını yere vurup hıçkıra hıçkıra ağladın mı?
Ya yapıştı mı dudak kenarlarında mutsuzluk?
İşte yokluğun öyle yapıştı yüreğime.
Şimdi ne kusabiliyorum;
Ne de yutabiliyorum.
Yutkundukça boğazıma doluyor sensizlik.
Ekmek boğazında kalınca helal deyip sırtına vururlar ya sert sert;
Yokluğun kaldı boğazımda.
Helal deyip vursa da hayat, harammış yarim;
Harammış
22.06.2024 16:43