Hapsolmuş Kanatlar Şiiri - Fırat Yılmaz

Her gün doğumunda
Tutsak aşkımın hücresinin penceresinden
Sağanak sağanak yağan güneşe
Ve her biri bir aşka adanmış
Özgür kuşlara bakıyorum.

Baka kalıyorum onlara,
Her biri bir sevdaya bulanmış
Masum beyazı, mahsun kanatlara.

Sırtımdan filizlenen sahte kanatlar
Alıp götürecekken beni,
Hücremin penceresinden sığmayarak
Bir kez bile çırpınamadan gömüyorlar başlarını tenime.
Kalbim acıyor... tenim sızlıyor...
Giden göçer kuşlara ağlayan gözlerim sızlıyor, ağlıyor

Ki bir çift zeytin göz uğrunaydı her şey.
Ki sevdası kül etti bu ciğeri,
Ki kül olan ciğer taşımaz oldu bedeni,
Ki ölüm kanatlandırınca ruhu ebedi.
Tutsaklığımın hücresi mi,
Parmaklığı mı tutabilecek sana olan sevgimi?
Sanmam...

Ki bu yüzdendir o günü bekleyiş.
Sevdamı kanatlandırıp,
Giden göçer kuşlara katacak ya beni
...Bekle....