Hanife Duman Şiirleri - Şair Hanife Duman

adını sevda koydum
ben seninle hayat buldum
yüzündeki bir gülüşüne
kurban olduğum
nazlı gülüm cennet yüzlüm
ceylanımsın ceylanım

yine duygular yakıyor
yüreğimi annem
he yer kapı duvar
nereye kaçsam
hepsi yüzüme çarpar
neye baksam

uzattım ellerimi sana
hadi tutsana
gel diye yalvarıyorum
ne olu anlasana

gözlerimden yaş değil

yine ağlattın beni yalan dünya
acımasızlıkların geldi
bir an için aklıma
şöyle bir baktımda dün
bir sağıma bir soluma
yüreğim daralınca

düşünüyorum da
yaşıyormuyum
ölüyormu
kalıyormuyum
gidiyormu
yaşamak bu değil

öyle boş. bir düşki
bu hayat
hayaller kurarsın
kurar kurar yıkılırsın
boş ümitlerle yaşamaya
bile artık alışırsın

ne kadar şiir yazsamda
anlatamam halimi
sanki bir boşluk ta
yürüyorum
inanki
gülerken içim öyle

ağlamak nedir bilirmisin sen
ağlıyorsam yaşıyorum ben
gitmek istesemde gidemem
feryat feryat ağlıyorum
göremezsinki sen
yanındayım görmüyorsan

ben senin yüreğini
kalbini sevdim
ben seni
sen olduğun için sevdim
şefkatini insanlığını
insan gibi

bir anne gördüm bu gün
evlaıyla yanyana yürüyen
yürürken kahrından
önünü göremeyen
ağlama annem
kıyamam dayanamam