Hani karın,Hani Arın Şiiri - Niyazi Sakar

Bir oda bir mum ışığı ayna ve ben

Ayna bana ben aynaya küfür çıkar dilimizden

Bir de üstüne üstlük yatacak var örtecek yok üstümüzden

Bir yel esti mum söndü yumrukladım aynayı usandım benden...

Usandım aynı çehre aynı iltifat aynı fasıl

Yalnızlık karanlık para etmiyor, değişmez sebep bu asıl

''Benim bu kırık dökük aynaların sahibi''diye gel kasıl

''Nohut oda bakla sofa'' diye yaşamak neymiş ben bilirim asıl...