Hani Ben De İnsanım Şiiri - Ersan Yüksek ...

Kıramadığım kilitler vardı ruhumda,
Ne zaman bağlandığını bilmediğim zincirler,
Hani ben de insanım ya!
Hatalarım vardı kolay kolay boyun eğmeyen,
Çocukça hayallerim vardı, seven bir kalbim...
Bana hep dik başlısın derlerdi!
Hiç bu kadar yanlış anlaşılmamıştım!
Oysa tek derdim başı dik yürüyebilmekti!
Yaşıma bakmaksızın dertlerim vardı,
Mazlum bir insandım aslında,
Vur eline ekmeğini al derler ya öyle işte!
Cesaret bana göre değildi zannımca.
Hani ben de insanım ya!
Korkarak büyüdüm çoğu şeyden!
Karanlıkları kötü gibi anlattılar bana,
Oysa ben aydınlıklardan korktum,
Karanlıklar sarıldı bir tek boynuma!
Hani ben de insanım ya!
Biri sevgiyle sarılsın isterdim,
Oysa ben sevilmekten çok uzağım!
Körpe cümleler kurdurdular bana,
Saftım, inandım, inanmakla kalmadım kandım...
Çok da çaba harcamadılar benim için,
Hani ben de insanım ya!
Köşeye itilip bir başına bırakıldım.
Oysa yalnızlıktan çok korkardım.
Bundan mütevellit gece yıldızlara bakardım...
Yazacak çok sözüm vardı gece olunca.
Elimi kaldıracak hâl bulamadım.
Hani ben de insanım ya!
Yorgunluğum kimsenin umrunda olmadı!
Oysa ben nasıl dinleneceğimi bile bilmiyordum.
Gözlerimi kapatmak iyi gelmiyordu eskisi gibi.
Hatta günlerce uyumuyordum!
Rüyalar görmüyordum artık.
Sokaktaki taş parçasından farkım kalmadı!
Oysa ben çok duygusal bir insandım!
Şiirler olmadan yaşayamazdım mesela,
Duygularım, kalbim nasıl da taşlaştı...
Bir sorum var tüm sorumlulara!
Hani ben insandım ya...
Unuttunuz mu insan olduğumu?