Hani? .. Şiiri - Ahmet Suat Koçal

elinde boya sandigi, dalgındı köşede çocuk,
sanki adrese teslimdi, acılar ve yokluk.
yasıtları gülüp oynarken, o ekmek derdinde,
günyüzü görmemis, kötü kader hep pesinde.
‘’hani mutluydu çamurlar içerisinde de çocuk’’? ...

yalan ve riya kardes, kahpelikler dizboyu,
cazibeyle giriliyor yola, hüsran oluyor sonu.
aldatmak, aldatılmak artık hüner biliniyor,
ömürlük sevdalar, daha gün doğmadan bitiyor.
‘’hani sevmek için bile yeterli zaman yoktu’’? ...

gözlerinde büyüttüğüm çiçekler şimdi soldu,
kurudu göz yaşlarım, dudağımda adın kurudu.
bakışlarım ürkek ve buğulu, gözlerim mütebessim,
ağzımı bıçak açmıyor artık, sensiz sanki dilsizim.
‘’hani sessizlikte bir çeşit konuşma oluyordu’’? ...

yalnızlık olsa gerek bu kaderin nihai yazgısı,
büyüyor içimde gelecek korkusu, geçmişimin acısı.
koca şehre yağmur yağıyor, bir ben ıslanmıyorum,
kimse uzatmıyor elini, çukurlardan çıkamıyorum.
‘’hani yalnız insanlar, en güçlü insanlardı’’? ...

canımı yakıyor hayat ağacının kırık dalları,
eskiden içim yanardı, dolaşırken bu yolları.
şimdi bir eylül bestesi yüreğimde, ağlıyorum,
kış kapımı aralıyor son demimde, üşüyorum.
‘’hani ateşti soğukta bir garibin gözyaşları’’? ...

gözlerimi bir cesedin soğukluğu bürüdü,
içimdeki yabancı uyandı, aldı başını yürüdü.
güneş koyu bulutların ardına gizlenmiş,
meğer dünya’nın gerçek adı, cehennemmiş,
‘’hani insan önce ölür, sonra gömülürdü’’? ...