Hani Şiiri - Tanju Çubukçu

hani; çorak toprağıma düştün,
filizlendin, uç verdin ya,
aklımda, fikrimdesin ya,
canıma; nefes oldun ya,
işte şimdi; korkusuzca dimdik,
sırat köprüsünden de geçerim ben...
benim korkum; bu sevda yolunda düşmek,
düştüğümde dert ettiğim, tedirginliğim;
dizlerimin kanaması da değil ay parem...
ben çocukluğumda inan;
hiç ağlamadım tenimin acısına,
yerden tutup kaldıran da olmadı hiç...
işte bu yüzden ay parem;
yüreğimin kanamasıdır hep korktuğum,
gönül yaralarımdır acıyan
ve beni ağlatan...
şimdi de bakmıyorum
bedenimin sancılarına,
ilgilenmiyorum ne kabimle ne de ciğerimle,
ama içimde bir yer var ki ağrıyan;
ne söz geçiyor ona, ne de derman buluyor,
öyle insafsız, öyle beter işte...
ama şimdi, sen ömrüme şifa gibi;
geldin, misafir oldun, ışık oldun ya karanlığıma
aydınlanıyor zifiri soysuz gecelerim...
döktüğüm yüzüm gülüyor artık,
dağılıyor şimdi gönlümün kara bulutları,
kaybolmuş yıllarıma; ay ferman yazıyor...