Hani Şiiri - Yılmaz Tarhan

Artık gözlerim de iyi görmüyor.
Yorgun ayaklarım da yürümüyor.
İhtiyarlık buna izin vermiyor.
Gençlikte koştuğum yollarım hani.

Gençlik aldırmazdı gül dikenine.
Rastlanmaz gençlikte ah çekenine.
Hep omuz verirken hayat yüküne.
O güçlü-kuvvetli kollarım hani.

Felek hayatımı etti bir ağı.
Yoluma kapattı koca bir dağı.
Renkli renkli idi gönlümün bağı.
Mor sümbüllü açan güllerim hani.

Atarken naramı dağa ve taşa.
Ulaşırdı sesim gökteki kuşa.
Elbet bir gün bu da gelirmiş başa.
Bülbül gibi şakan dillerim hani.

Bıkmaz,yorulmazdım ben çalışmaktan.
Arardım rızkımı taştan,topraktan.
Besinler alırdım daldan,yapraktan.
Meyve topladığım dallarım hani.

Gencecik bir dalken,döndüm kuruya.
Rengim yeşil iken,döndü sarıya.
Gençliğimde benzeriken arıya.
Gevenli,kekikli ballarım hani.

O simsiyah saçım artık dökülmüş.
Dimdik duran vucut-belim bükülmüş.
Yapılmış mezarım,taşım dikilmiş.
Kalem tutup yazan ellerim hani.

TARHANİ'yim geçmez ciğerde yara.
İtilmişim artık şimdi kenara.
Benzeriken yol üstünde pınara.
Görkemli çağlayan sellerim hani
13.02.2017