Güneşin enerjisi,
İliklerine ulaşıncaya kadar,
Kendinden emin olma.
Hani bahçemizdeki,
Selvi boylu sürgünler…
Hani kardeşçe yaşayan,
Yumru gözlü papatyalar…
Hani gözlerinin içindeki,
Yaşam dolu parıltılar…
Hani kurbağa sesleri,
Sivrisinekler sulaklara,
Uğramaz oldu…
Sen, neden küstürdün?
Seni içten delice sevenleri.
Sen, neden uzak durdun?
Sana elini uzatanlara.
Senin sesini duyunca,
Kalbin küt küt etmesini,
Neden baltaladın?
Sevdiklerini neden incittin?
Rüzgâra neden kırgınsın?
Yağmurdan kaçarken,
Karanlıkların arkasında,
Sabahlarsın…
Seni görmeyeli tomurcuklar,
Açmaz oldu,
Sular kabuğuna çekildi,
Sevdalar yüreklere hapsoldu…
Sen, neden parıltını çıkarmıyorsun?
Sevdiklerine hele bir umut ver,
Bu umudu boşa çıkarma.
Bir kıvılcım çıkar,
Sen, o zaman parlarsın,
Sevdiklerin kalplerinde…
21.06.2012
Çekerek
Kayıt Tarihi : 21.6.2012 19:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!