Hani Şiiri - Salim Kabasakal

Hani bırakıp gitmeler yok mu,
Hani soluksuz kalıp, çaresizce gözyaşlarımıza şahitlik etmek yok mu,
Hani avuçlarımızın arasında hissettiğimiz o sıcaklık yok mu;
Hiç kaybolmasın istiyoruz,
Susuyoruz, hayal ediyoruz ve çoğu zaman keşke diyoruz.
Keşke keşke keşke…ve Zaman öyle hızlı akıyor ki;
Şimdi, Arnavut kaldırımlarına düşen yalnız kalmış yağmur damlaları gibi, Sonumu biliyorum,süzülürken özgürce gökyüzünden;
Ben de katılacağım savrulan damlacıklara
ve sonra; eşlik edecek bana yağmur damlaları
biraz yalnız, biraz buruk,biraz umutlu,biraz kirli, biraz özgür olacağım
Gelip geçen yalnız yüzlerde isyan edeceğim,
duyulmayacak sesim,duyulmayacak çığlıklarım ve hiç hissedilmeyecek ben olduğum,
Kıskanacağım gökkuşağına bulanmış renkleri
Özgürce, bir olup mavilerden süreceğim hayallerimi gökkuşağın renklerine doğru,
çok isteyecek gökyüzünden süzülen hayallerimiz,
Sessizce Arnavut kaldırımlarında kaybolacak,
Yalnız kalacak ve kimse bilmeyecek,
Demlenmiş bulutlardan kopan bir damlanın isyanını.
Savuracak kendini beyaza çalmış renginde
kerpiç evlerin beyaz duvarlarında süzülecek,
Belki izi kalacak tıpkı ben gibi, sessiz ve durgun.
Şimdi avuçlarımdan süzülen sigara dumanı gibi;
nefesimden ayrılırken, griye çalmış renginde hayalin gölgeme karışıyor
ve cama çarparken, süzülüyor yağmur damlacıklarında yüzün, sarıya çalan renginde saçların soluyor gözlerimden uzaklara…
Çaresizliğim kadar gerçek, gidişin kadar gerçek, son yağmur damlasında...