Hani Şiiri - Ümran Özlük

Hani, çekip de gidiyorum ya.
İnan seni sevmediğimden değil,
Hep bu ayrılıklar var ya inan,
Kırmakta belimi incitmekte,
Bu nazende bedenimi.

Hep yanmakta bu yürek, ağlamakta bu gözler.
Boş ver kurda kuşa karıncaya yem olacak yıpranmış bedeni.
Sen yüreğimin sesini uzak ta bile olsan dinle.
Ben bilirim bu kaderin cilvesini.

Beni bana mahkum etti,
Beni çaresizliğe köle etti.
Beni sürgün misali yollarda mahvetti.
Yollar, yollar bir türlü kesişmeyen yollar.

Ne sabahı var, ne de gecesi, hep karanlık yollar
Hani gelip de dönüyorum ya.
Aklım sende kalıyor hep.
Seni sevmediğimden değil.

Daha çok mutlu oluruz düşleriyle.
Düşüyorum yollara çılgınca.
Aklım dolu bin bir heyecanla gönlüm firarda.

Ne düşüneceğimi bilmeden
Karanlıklar bastırıyor aniden.
Sensizlik üşüttü birden beni,
Aklıma geldi de mor salkımlı akasyanın
Altındaki sözümüz ve halimiz.

O kara kışta neden üşümemiştik
Anladım çünkü sen vardın demi?
Akasyayı bile gölgede bırakan
Gözümde koca bir çınardın.

Şimdi o çınara ihtiyacım var desem?
Zor hayattan, kötü insanlardan kopup
Yanına gelmek istesem aynı yerde bekler misin?
Eskisi gibi gözlerimin icine güler misin?

Yok, yok anladım yapamayacağım.
Senden ayrı yaşayamayacağım..
Ne sen, ne de ben yaralı kalbimizle ağlamayalım.
Ne de yanıp kül olalım. Bu yalan dünyada.

Tek beden olarak savrulup karışalım renkli dünyalara.
Uzat elini bana, sarıl dostça
Son nefesimizi vermeden cenneti yaşayalım.

31.07.08. Haydarsultan