Hani 2 Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ey yar!
Aşk ve şevkle yolcu olmuşum beni sana getiren yollarda,
Visal umuduyla yorulmak nedir bilmemişim
Solmuş olsa da betim benzim,
Can havliyle her yerde ismin zikretmişim.
Ne zaman nur cemalin sevda sürmesi çekilmiş gözlerimin önüne gelse,
En manidar ahları çekmişim derinden.
Gamzeli yanaklarından Muhammedi güleri dökülüyordu sanki.
Dökülen gülleri topluyor, gönül vazomda biriktiyordum.
Evimin her tarafı tenin kokuyordu.
Koklamaya doymuyordum.

Ey yar!
Bir anlık firakına, dayanamayacağımı biliyordun..
Nur cemaline beni niye hasret bıraktın.?
Gönül mangalında, sönmek bilmeyen aşk ve sevdanın ateşini sen yaktın.
Yaktığın ateş daha sönmeden,
Elini masaya vurup, eyvallah demeden,
Haşin ve celali bakışlarla, bir başıma bırakıp gittin beni.
Ne haldeyim hal ve ahvalimi hiç merak etmiyor musun?
Sen bu kadar zalim değildin!
Hani ben olmadan, hayatın hiçbir anlamı yoktu?
Hani ben olmadan, uzakların yakın, yakınların uzak olmazdı?
Hani ben olmadan, gönül sazın akort tutmazdı?
Hani ben olmadan, şirin uykulara, hasret kalırdın?
Hani ben olmadan betin benzin sararıp solar,
Ağzın tadı tuzu kaçardı?
Hani ben olmadan, öz vatanında muhacir olurdun?
Allah peygamber aşkına, bir şeyler söyle!
Bir şeyler söyle ki, tarihe mal olacak bu firakın, sebebi hikmetini bileyim.
Gönül bahçelerinde, el ele kol kola dolaşmayı,
Aşk dolusu bakışlarla, sana meftunluğumu,
Kesik uçlu kalemlerle, seni sana yazmayı,
Bülbül misali şakıyan dilimle, seni senden sormayı,
Ne kadar özlemişim bir bilebilsen?

Ey yar!
Sevdalılar meclisinde, aşk ve sevdamız konuşulurken,
Sevdalılar diyarında, herkes bizi parmakla gösteriyorken,
Gönül pınarımız, gümbür gümbür, şarıl şarıl berrak akıyorken,
Gül sevdalısı bülbüller, gönül bahçemizde çok dertli şakıyorken,
Ne oldu da birbirimize böyle hasret kaldık!
Hani, gözlerimin içine baktığında, kendini görüyordun,
Hani, seni ölesiye sevdiğimi çok iyi biliyordun,
Hani, ben olmadan, en aydınlık yolların, zifiri karanlık oluyordu,
Hani, mutlu çiftler yarışmasında ,ilk üçe girerdik,
Hani, satış rekorları kıran, sevda kitaplarının ana fikri, bizdik .
Hani, bu üç günlük fani dünya hayatında,her daim alnımız açık, başımız dik yürürdük.
Şimdi yandıkça eriyen, mum misali boşu boşuna eriyoruz.
Beni bana muhacir etmekle,
Beni bana küstürmekle,
Beni yaşarken öldürmekle,
Beni analı babalı yetim bırakmakla, ne geçiyor eline?

Ey Yar!
Bu yaptıklarınla, şeytanın ekmeğinei yağ ile bal sürüyorsun.
Herkes, aşk ve sevdamıza özenip gıpta ederken,
Herkes, menzil murat aldıran yollarda, güle oynaya yol alırken,
Herkes kumrular gibi koklaşırken,
Aşkın ulu dağlarında “seni seviyorum” naralarını atarken,
Dünya nimetlerini acılaştıran, ölümü unutmuşken,
Sevdalı gönüllerimizde otağ kurmuşken,
Aşkın mektebinden birincilikle mezun olabilecekken,
Aşk ve sevdamız, doktora tezlerinin konusunu iken,
Ne oldu da birbirimize yedi yabancı olduk?
Bak su misali akıp giden zaman bile durmuş sanki.
Soframdaki taamların kaçmış lezzeti, olmuş yağsız tuzsuz.
Beni üzmekle, mutlu mu oluyorsun?
Sen bu kadar vicdansız olamazsın!
Benim tanıdığım sen, sen değilsin sanki.
Cennetlik iken, böyle yapmakla kendini cehennemlik ediyorsun!
Su gibi aziz iken, kendini bir hiç uğruna değerden düşürüyorsun!

Ey yar!
Sen, sadece senden başkasını görmek istemeyen, gözlerimin feri,
Sen, başımın tacı, gönlümün en nadide sultanı,
Sen, yaşama hazzım,
Sen, pazılı bileklerimin güç ve kuvveti,
Sen, dünüm, bugünüm, yarınımsın.
Bunları, asırlık çınar ağaçlarına, mahirce kazıdım.
Ben, beni sana getiren yollarda, aşk ve şevkle yolcu olmaya devam edeceğim!
Menzil murad alsam da almasam da ben seni, Kerem gibi,
Mecnun gibi, Tahir gibi, Ferhat gibi,Yusuf gibi seveceğim.
Bu emanet can bu tende oldukça ismini, dilimden düşürmeyeceğim.
01/Mart/2018