Hani Şiiri - Hasibe Gezgin

Hani göz görmeyince gönül katlanırdı yokluğuna?
Hani her kayıp bir kazanç sayılırdı?
Düşünüyorum da duvarlara mutlu insan figürleri çizdiğim günleri
Oysa şimdilerde mutluluğun tadını unuttum ben.
Ağlamak zayıflıkmış, yenilmekmiş hayata,
Peki hangi merhem çare yürekte kanayan yaraya?
Hani her gecenin sabahı vardı?
Hani her karanlık aydınlanırdı?
Oysa ışığı hiç görmedim ben.
Hep yalnızdım karanlığı yudum yudum içerken.
Bir zamanlar sen vardın, sana sığınmak vardı
Bir de şarkılar…
Sana, sevgine açılırdı tüm kapılar.
Şimdi ne sen varsın, ne de düşlediğim senli yarınlar.
Hani her gidenin yeri dolardı?
Hani bir sevgi biter, biri başlardı?
Oysa yerine hiç kimseleri koyamadım ben.
Kaç defa sever sen insan, kaç gidenin ardından ağlar bekleyen?
Güller ellerimi acıtıyor dokundukça, yokluğunsa yüreğimi.
Sana deli-divane bu kalp seni unutabilir mi?
Hani sevmek yürek isterdi?
Hani sevgili için candan geçilirdi?
Oysa hiç öleni görmedim ben.
Arada sırada anımsıyor musun sen de beni?
Keşkeler ile bölünüyor mu uykuların?
Tepeden tırnağa bir hasret sarıyor mu tüm benliğini?
Ben halâ sıradan sayıyorum bu dargınlığı,
Bir gün çıkıp gelecekmişsin gibi bekliyorum her kapı çalışında,
İçimde devleşen bir ümitle kapıya koşuyorum,
Ama gelmiyorsun ki…
Hani her giden bir gün geri dönerdi.
Hasibe Gezgin
30.07.2000