Hani 1 Şiiri - İzzet Kocadağ

Hani gözlerin vardı; kara zeytin tanesi,
Sana bağlanışımın, yegane bahanesi.
Hani kaşların vardı; yeni doğmuş ay gibi,
Gönlümün bam telini, sızlatan bir yay gibi.
Hani kirpiğin vardı, kıvrılıp kaşa yeten,
Göz göze her gelişte, ok olup cana batan.
Hani saçların vardı; bukle bukle omzunda,
Rüzgar alıp da bazen, uçuşurdu yüzünde.
Hani zülüfün vardı; yanağını okşayan,
Bir buseye yanaşsam, ağ olup karşı koyan.
Hani dişlerin vardı, her biri gizli inci,
Gülünce dudağından, yakalardım sevinci.
Hani perçemin vardı, yüzünde bir siperdi,
Kıskanıp aşıklardan, kaşlarını gizlerdi.
Hani dudağın vardı, haram kiraz misali,
Bir buse vermemiştin, naz edip yıllar yılı.
Hani sözümüz vardı, Tanrı’nın huzurunda,
Ant içmiştik el ele, bir bahar rüzgarında.
Hani ayrılık yoktu, ölüm ayırana dek,
Bu muydu senin sözün, ilk hazanda bitecek.

4 Kasım 1985 – Pazartesi / Ankara