Hangi yüzyılın ozanıydın sen
Sesin hala böyle gür çıkar
Sen miydin gökyüzünün sonsuzluğunda
Böyle özgürce gezinen
Seni her gördüğümde biraz daha sağalırdı yaralarım
Biraz daha hatırlardım insan olduğumu
Göğsümde saklardım
Söylediğin her bir cümleyi
Kendi türkümüzü yasaklarlardı bize
Yine de söylerdik inadına
Hangi çağın ozanıydın sen
Hala üstüne yürürler
Karanlık, çamurlu ayaklarıyla.
Kopartmak isterler sazının telini
Bilmezlerdi ki
Sesin yüreğinden gelirdi senin sazından değil
Çocuklar gibi güleçti yüzün
Yüreğin ısıtırdı en soğuk
En karanlık gecelerimizi
Kimseler bilmez
Yüzyılların acısı saklıydı bilincinde
Acıların kadar büyüktü yüreğin
Ve gür çıkardı sesin acıların kadar
Yaşamak kadar yalan
Ölüm kadar gerçektin
Hangi dünyanın ozanıydın sen
Bana kendimi anlatırdın bütün yüzyıllarda…
2004
www.melihcoskun.com
www.blogcu.com/melihcoskun
Kayıt Tarihi : 14.1.2007 16:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
- Uyumak şimdi,
uyanmak yüzyıl sonra, sevgilim...
- Hayır,
kendi asrım beni korkutmuyor
ben kaçak değilim.
Asrım sefil,
asrım yüz kızartıcı,
asrım cesur,
büyük
ve kahraman.
Dünyaya erken gelmişim diye kahretmedim hiçbir zaman.
Ben yirminci asırlıyım
ve bununla övünüyorum,
Bana yeter
yirminci asırda olduğum safta olmak
bizim tarafta olmak
ve dövüşmek yeni bir âlem için...
- Yüz yıl sonra, sevgilim...
- Hayır, her şeye rağmen daha evvel.
Ve ölen ve doğan
ve son gülenleri güzel gülecek olan yirminci asır
(benim şafak çığlıklarıyla sabaha eren müthiş gecem)
senin gözlerin gibi, Hatçem,
güneşli olacaktır.
12. 11. 1941
Nazım Hikmet Ran..
TÜM YORUMLAR (1)