Hangi Parmağında Uğur Böceğim

unutmuşsun gözlerimin heveskar mütevaziliğini
üzülürdün oysa kirpiklerim olmak isterdin ıslanmak için
kar yağsa da sarsam derdin tek yurdumdu sıcaklığın
beni böyle can hıraş can çekiştirici tekrarlarına düşüren
ağlamaklığımın
kalp kıran huysuzluğumun tek öznesi olmaktan bıkmadan

seni düşünüşlerime isim bulmaktan bıkmadım hiç
her düşünüşüm bir şiir oluverir
hiç ölmeyen kedisi olur gözü yaşlı çocukların
kasnakları hiç kırılmayan düş uçurtmaları
camı çizilmeyen bilyeleri
hovarda yağmurlara yakalanmayı sevmek gibi

sana bakmakla doyardı karnım
sen olmasan gözlerim zaafiyet geçirir
rüyalarıma zemheriler bile küserdi
uykularımın bölünmesiyle baş başa kalırdım
hiçbir köşe başında hiçbir bahar gözlerime ilişmezdi
saçlarını okşadığım anlarımı kıskanırdı
şimdiki anlarım
çekilmez çirkin bir cadı olurdu tüm şimdilerim
yakanda bıraktığım uğur böceğine ne oldu
hangi zamana bırakıp koyup uçurdun isteklerimi
ve hangi parmağından havalanan kanat sesleri
unutturdu beni sana