Yar…
Hangi çocuğa baksam
Boyun büktüren umutlarımı unutmasam
Melülleşen halin mısralılarını mütebessim bir eda ile anlatsam
Gözlerinden akacak yaşa aldırmasam, ruhumu bizar eden çaresizliği haykırsam
Vurgun yemiş duvarlar, bacası tütmeyen odalar, korkutan suskun sokaklar hala içimi acıtır
Ne kadar gülmek istesem de, çocuğun o masumiyetinde dinmeyen sızılar yüreğimde yeniden başlar
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta