Tutunduğumuz aşk kırılınca
Birey birey koptuk hayatlardan..
Çaput bağladık ayrılık ağacına,
bir yalnızlık tuttuk içimizden,
yumduk gözümüzü başka tenlere,
buz kesti duygularımız...
İşitme yetisini kaybettik başka seslere
ve dokunma yetisini, başka ellere.
Sonunda anladık ki,
her şeyimiz yapınca gideni,
hiç birşey kalıyoruz..
Hangi aşka hizmet unutamıyoruz
anlamadık ki...
Kayıt Tarihi : 19.6.2010 01:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!