Hane Şiiri - Turgut Toygar

evde benimle çıkıyor kendisinden
kapısından çıktığımda

uzun yabancı bir sokak oluyor koridor
camilerin cephesindeki metalhalide yalım
meydana dönüşen salonun ortasına düşüyor

asfalt desenli halının üzerinde
akşam sefası edalı komşular
kalabalık
balkondan denize sarkıyorum hınzırca
üstüm başım yakamoz

benimle beraber evimde
yapıyor tüm bunları

annemin ördüğü
haraşo hırka oluyor bazen

bazen el sallıyor biraz uzaklaşsam
soba sıcak, çay taze edasıyla

duvarlarını ne zaman boyasam
anılarından soyunup çıplak kalmış gibi
utanarak içine dönüyor

sonra sigara yemek ve gece kokuları
sindikçe tenine
benimle çıkmaya başlıyor yeniden kente

bir pazar usulca çıksam sofasından
uyandırmadan
çocuğunu düşürmüş bir anne gibi bilirim
ölecektir başkalarının anılarında
beni umursamadan