Han Akçadağ Şiirleri - Şair Han Akçadağ

Minicik avuçlarında sevgi masalları
Sesinde kuşlar, ışık saçtın dünyaya
Yüreğinde masumluğun ahengi
Yanaklarında rengarenk çiçekler
Bahar oldu solgun duvarlarda gelişin

Bana hiç güneş gülümsemedi ama
İki göz, bir koca dudak çizdim yüreğimdeki aksine
Hem bak Anne!
Yalnız bir gelincik diktim mezarına,
Suyla resmini çizdim başucuna,
İçinden kız kardeşim geçti.

Arılar gibi özlem taşır her gece şafağına
Elemler düşer hecelerin ocağına
Ay, ayrılık ayaz bir bahar olur!
Kederlenmişsen!
Gönle dolmuşsa dermansız sızın.
Taşar yürek, ağlar mürekkep ansızın.

Aralıktayım,
Bilmediğim bir ayın yedisi
Aman bilmez bir soğuk
İliklerimde hissettiğim!

Teninde söylenen ılık türküler

AŞIĞIM SANA

Gün gelir;
Kendinden çok seversin birini.
O seviyor diye bütün sevdiklerini.
Bir şeyi çok seversen;

Sonsuzluğun bir noktasında anılan bir şey değildim.
Benim öyküm böyle başladı.
Gün ikindi başlar,
Tan akşam ağarırdı.
Hızlı dönerdi feleğin çarkı,
O zamanlar diyorum ya, zaman bir andı;

BEŞ ÇAYI MESAİSİ

Şehrin kalabalığını ve kabalığını
Sonu gelmez saygısızlığını sayamıyorum artık.
Çünkü işten daha çok yoruyor
Cahil cesaretli küstah insanlar...

Sevdanın uzak iklimlerinden alıp
Yağmurları gözlerime çakmışlar!
Çehren ki dolun’ay saf yüreğimde!
Ne yazık ki aciz canımdan gayrı
Sana değecek bir hediye yok heybemde!

Düşüncelerin gergefinde
Zincirlere vurulmuş tutsağım hayli vakittir.

Mevsimsel döngüsellik bozulmuş olsa gerek!
İkilemler yaprak döküyor içimde

Çiçek açsın diye çabalanılan şeylerin
Belki kurudur toprağı
Ya da gün
Yanlış saksıda doğurur umudu
Güz lekesi grilik örter maviyi
Tüm çabalar yorarken insanı