Hamarat Ellerin, Kurabiyelerin

Nerelere gittim bir bilsen
Çatısı çöküktür gönlümdeki gecekondunun
Bulabilsem seni, hazırım ama..
Sen yeter ki “Geliyorum! ..” de
Aktarırım çatısını.
Boyarım beyaza yine, odasını kapısını.
İstanbullu yıllarımızda
Soğukta,
Kışın, ayazında..
Kalbimdeki tahtında taşırken seni
Gaziosmanpaşa' da, tehlikeli sokaklarda,
İnan üşümedim hiç yanından su alan ayakkabımla.
Sana kavuşabilmek için yaparken planları…
Defalarca birikti kül tablasında,
Kırmızı filtreli “Camel” sigaraları…
Hep cesaret verdi bu melankoli aşığa
O koyu kahve gözlerini kısarak bana bakışın…
Yanına hoplaya hoplaya gelip okul çıkışı,
Gedikpaşa’da beraber çıkarken uzamasını istemek yokuşun…
Seviyorduk birbirimizi…
Elektrik birden kesilince
Sensizliğimi eritip yaptığım mumlardan yaktım ikimize
Bana, “Kadınım olursa beni mutlu eder” dedirtti,
Hamarat hallerinle benden baskasinin yemediği kurabiyeleri yapışın…
Gözümün önündedir hala utangaç bir edayla,
Yanağıma öpücük kondururken senin,
Boynuma ördüğün o kırmızı kaşkolü takışın..