Hamal Mahmut Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

O da okumak istemiştir mutlaka
“Adam olmak”tan nasiplenmek adına
Okumuşun kıt kanaat,
Okumamışın adam sayılmadığı ortamda…

Çocukluk, gençlik hep ırgat yollarında,
Okul zamanı yarım gün iş cabası.
Yalnız akıl edemediği öğrenmemek olmuş bir mesleği
Vasıfsız çalışmış bol diye parası

Ortaokul diploması son beratı
Atılmış hayatın kollarına
Askerlik çağına kadar didinip durmuş
Vatan borcu kalmadan duyuna
İfa etmiş büyük bir gururla

Vücut bir kas yapmış ki, gören kıskanır
İki kişilik yük taşırmış tek başına
Tabi evlenmiş de bu arada
Babadan kalma toprak bir oda
Diğer iki abisiyle aynı avluda...
Hepsi de hamallık mesleğini seçmişler
Kader nereye savurmuşsa gidip gelmişler

Cami önünde minare gölgesi
Serinleyip iş beklediği yerleri
Çok terleyince bazen sıcakta
Caminin buz gibi taş duvarına yaslanıp
Canlanırmış adeta.

Üç çocuğu olmuş zamanla
Tek verebildiği büyük bir sevgiymiş onlara
Öyle bir düşkünmüş ki yavrularına
Bir gün bile dayanamazmış ayrı kalmaya
“Çok okuyacak bunlar, zinhar cahil kalmayacak
Ve hiçbirisi hamal olmayacak.”

Otuz beşinde, hayatın bilmem neresinde,
Taşırken hayatı
Başına düşmüş yükün bir parçası,
Biraz acımış, biraz üşümüş
Eve gidince midesi bulanmış
Biraz uzanmış
Uyanamamış bir daha
Uzanmış çocukları başucunda…
Hamallar taşımış tabutunu
Geride bırakmış üç çocuğunu

Sekiz küsur sene geçti aradan
Üç çocuk da okuyorlar durmadan
Bu kez anne omuzlamış yükünü
Ölen kocasının taşımadığı kadar
Taşıyor hayatı da çıkarmıyor gıkını
Temizliyor, gittiği yerde pasağı, kiri,
Çocuklarım bari hamal olmasın
Varsın çok da adam olmasın.

Hep ter kokardı kocamın parası
Bunların helalinden olsun ve de ter kokmasın dahası...