Hamal Cemal Şiiri - Zafer Yakut

Adım cemal
yani hamal cemal
hamalıkla geçer günlerim
yaşamın ağırlığı
Hep omuzlarımda
Mahmutpaşa kaldırımlarında
iklim tanımam
yük taşımak
benim işim
yokluğun acısı da eklenince
omuzlarıma
kamburum daha da artar
çok insanlar tanıdım
varlıklısı orta hallisi
boyacısı işportacısı
kimide benim gibi
horlanmak ve azar işitmek
benim kaderim
Adım cemal
Hamal cemal diye çağrılırım
evde karım ve beş çocuk
hamal cemalin karısı
ve çocukları
mahallelide böyle bilir onları
yaşamak zor be kardeşim
bu eskiyen 14 üncü semerim
uğramadığım adres kalmadı
kapı numaraları ezberimde
avucum içi gibi bilirim
sokakları
mahmutpaşa kaldırımlarında
ayak izlerim
kasapların önünden geçerim
lokantalara hiç uğramam
bir baş soğan bir ekmek
yüz gram helva
öğlen yemeğim
arasıra içersem bir demli çay
ve ikinci sınıf sigara
günümü gün ederim
işim iyi olunca,
eve mutlu dönerim
tahsilim yok
okumayı yazmayı askerlikten
bilirim
yaşım 45, hanlarda geçti ömrüm
sırtımda semerim
gündüz ekmeğim
gece yastığım
tek sermayem
milli hasılada payım
bankaları tanımam
döviz bürolarını hiç bilmem
krediler, ihaleler, teşvikler
malı götürmek,
köşeyi dönmek,
anlamam böyle şeylerden
Adım cemal
Yani hamal cemal
Akşamları yatakta
hayatı düşlerim
karanlığa çizerim güzel yaşamayı
umutla uyulur
umutla kalkarım
Aşk nedir yaşamadım
filmlerden bilirim
erkenden evlendirirldim
karıştım çoluk çocuğa
Adım cemal
hamal cemal diye çağrılırım
gel cemal
git cemal
fır dönerim sokakları
işte böyle geçer günlerim
istanbulda mahmut paşada