Hamal Şiiri - Müyesser Doğan

Ayrılığın hamallığına razı oluşum bugün .
Demir parmaklıklardan azad edip ruhumu ,
Tahlisindeyim acıtan hatıraların .
Bir kasım gecesinin beş atlısı,
Tabutunu taşır umut ölülerinin.
Bir ressam fırçasıyla çiziyorum,
Son bakışımızı aklımın en ücrada ki tuvaline ...
Hatırla ki,
Ben hep sana mavi mavi gülerdim.
Bir bir yıldızlar düşüyor,
Her damlasın da gözyaşımızın geceye.
Uğurlamak seni,
Kehanetim değil bu,
Mutlu bir simaya emanet etmek kaderini.
Sevmek vazgeçebilmekmiş öğrendim,
İki ırmağın bir bank yatağına dökülüşünde.
Bir sokak lambasının alevin de,
Canın dan vazgeçen ateş böceklerinden
İşte o vakit,
Aşk da terbiye edilebilirmiş
Gemiler değil yalnız,
denizler de yakılabilirmiş,
Hem de bir kibrit alevinde.
Sabrın taşlarından,
dönüş yolları inşa etme zamanı geldi.
Bir tutam tebessüm,
Bir demet hüzün buketi titreyen ellerin de.
Sitem edemem sana,
Bu içimizde büyüttüğümüz hayallere ihanet değil mi?
Bu son veda hasretine,
Bu son selamın merhabası...
Bu maziye iltica ettiğim sonsuz Ankara sevdası.