Halvet Odaları - Garib Çoban

Halvet Odaları - Garib Çoban

Aşk aslında bir başkasını, onun tüm benzersizliği ve eşsizliğiyle deneyimlemektir.
Biri fısıldamakta teheccüt vakti Estağfirullahın sırrında içimizden.
Ve günahımızla, daha karanlık, doğruluyor içimdeki ben.
Gece tehditler yağdırıyorken, dışımızdaki gündüze.
Kendim oldum yeniden, yarım kalmış bir şey yok!..
Bir şey var, ama dünyaya eksile eksile, duaya çağlaya çağlaya var.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Sonra yavaş yavaş mantığım sevgiyle tefekkürle değişti.
Hattâ dünyaya b/akışım, eşyayı görüşüm, insanları anlayışım değişti.
Ve sen misin bilmiyorum, şems vakti kabrime bu gülü bırakan.
Vâkıa bunlar bir günde olmadı.
Hattâ çok güçlükle ve bismillah ile adım adım oldu.
Kendime yetişmek için mi, bilmem, dünyalık misafirliğimden kaçmak için mi?..
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Bir şey oldu epey önce, arif anı seyrederken.
Hattâ çok defa bana rağmen, sılai rahim yapmakla oldu.
Fakat Huu oldu, hiçbir şeye bağlı değilim, sonrası hiç.
İçinizden kim üstlenecek bu kadar günahı diyor bir ses.
Soluğu sende olan, yeni bir başlangıç vardır.
Gel kendimizden daha sessiz gidelim derken.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Şimdi buradayım, her şeyin uzağında misafirliğime bir maide ikram geliyor sen giderken.
Hoşgörülüyüm kendime, anlıyorum anlatılmaz bir acıyla çoğalıyorum sevgiyle anladıkça.
İbrahime gelen misafir gibi.
Niçin benim hala durduğum ve kendimi bağlı hissettiğim bir yer gibisin?..
Kendim kendime fazla geliyorum kalabalıklar arasında.
Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler, enginleri aşar da, sığda boğulurum.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Ve unutarak ne yaşanmışsa geçmişte.
Daha titrerken sönen şehvetlerin hazzıyla bedenimiz.
Ve dilenelim uzaktan gelen pencereden sızan uğurtularımızla.
Dua ediyoruz, gel gönül bizde çiçekler gibi olalım.
Bağışla bizi sevgili, günahlarımızın renginden salınırken tuba dalları.
Solan alınlarımızda kalan bir besmele okşarcasına rüya gösteriyor insanı bir kabir başında.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Kalp atışlarımızdan bir miskin günahla ağırlaşıyor dualar.
Onlar da bizim gibi, bilinmeyen yerlerden gelmişler.
Sallanmakta uzaklardan hasretlerin kokusu ile onlar kadar yoksuluz.
Bak, gönül yetmiş iki millet var, nasıl da engin bu dünya.
Akşama doğru sen, ey her gördüğünle büyülenen yükün nedir?..
Geleceğimiz asıl acılarımız, bir hayır duası alamadınsa.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Bir ateştir insan insana, dünyaya sarhoş çığları arasında yarışamaz sevgi.
Eskiden sevdiğim bir ölünün sesi, acı dolu.
Unut, unut ne varsa ruhunuzu kıskanan putlar arasında hüzne boğan!..
Ey gönül, duymaya çalış şems vakti seninle neyin savaştığını!..
Kendi acılarının şehvetinin günahında yarattığın cehennemdir.
Gelgelelim dindirilememiş kurtarılmamış bir deri, kemik içindeki bir yürek.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Aşıkı sadıklar karanlık sırlarda çağırır kendini, sıkışmış günahlarıyla oturmaktalar.
Sönmüş kulluk bilinci, hışırtılarıyla hıçkırmakta bölük bölük yaşananlar.
Sanki gönül bulutlu ve kapalı.
Getirmekteler ihlasın aynasından aynı sisler içinden yine teheccüt vakti secde eder gibi b/an’a kadar.
Bir şehvettir sonsuzlukları sel gibi basan o duaların pınarının başındaki bir ateştir cennetin.
Bulutlanmış gibi parıldamakta dünden bugüne yapılan iyilikler altın kaptan.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Koca mekan sığmıyor bir sevgiye, nasıl geçtiği bilinmeden bir kabire sığıyor gönül duacıların önünde.
Kesik soluklardan artık yorgun düşmüş ruhuyla mihrabın önünde.
Musallada bir oyunu sergileyen yaşananlar, bütün yaptıklarıyla.
Ve daha bir solgun nefesler yaralı.
Sesi yükselmekte anılar üşüşmekte ölmüş yüreklere.
Tüyler ürpertici içinden boşluğa bir ses hıçkırıyor.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Korku büyüyor, bir sürü göz şaşkınlığın içinde tıpkı ötekiler gibi.
Acınası bir oyuncu insan, çaresizliğe ve kabir karanlığına.
Ama tek bir yürek bile, ölüm karşısında duyulan dehşete.
Mahsun olup ağlayanlar ne olur acı bizlere diyerek birer yara gibi kanamaktalar.
Getirmekte putların aynı yaraları yine, karanlıktan bana kadar kabul olmamış dualarla.
Gölgeler, kör edilmiş bir aynanın önünde kucaklaşmaktalar.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.

Aşkta varmak değil, yolda olmak, aramak esastır.
Cihân binbir güzellikle ve aşkla doludur, ama kör aynada ne görebilir.
Kendimi kendim yitirdim kendim arar kendini, kendine kendin gerekse kendinde bul kendini.
Allah'ın her kulunda bir meziyet tecelli etmiştir.
Onu görmeye çalışsak putları kırıp, gıybete zaman kalmaz.
Şu gökkubbenin altında seni
sevecek bir gönül ara!..
Yok deme, muhakkak vardır.
Şeb-i Yeldâ nedir âşığa sormak gerek.
Sevgi, temiz ruhların içinde, çiçeğin üstündeki bir çiğ damlası gibidir.
Ruhumu saran sevginle, kurtuluşuma sebep bir gönülden Selamun Kavlen Mir Rabbi Rahimle, ne olur acı bize.
(Y.ed - Bir Lokma Bir Hırka Albümü)