Halsizdir Bu Demlerim… Şiiri - Kamil Korgan

Ne mehtap düşer gecenin gözlerine,
Ne de gölgeler dokunur günün sıcak ellerine;
Halsizdir bu demlerim…

Ölçüsüz sıkkınlıkları kuşanmıştır yüreğim,
Bitmiştir belki de ömrüm; ben değilim farkında.
Birikmiş ağıtlarımın
Ve iniltilerimin incelmiş sesleri ardından yağan
Bir yağmurun son damlacıkları kadar hazinim çünkü…

Ne mehtap düşer gecenin gözlerine,
Ne de gölgeler dokunur günün sıcak ellerine;
Halsizdir bu demlerim…

Unutulmuşluğun resmindeyim her gece,
Ektiğim kızıl çiçeklerin vasiyetini işliyorum;
Makbere dönmüş yüreğimin ölü köşelerine.
Ve ansızın, ıssız dokunuşlarımın ardından
Bir merhaba yükselir ‘ölüler kentinden’
Ve avunurum; avucumdaki muska konuşur, susar
Bir teselli tutar avurtlarımda birikmiş hüznü…

Ne mehtap düşer gecenin gözlerine,
Ne de gölgeler dokunur günün sıcak ellerine;
Halsizdir bu demlerim…

Bir nazar tufanına tutulurum; ne hayal ne hakikat
İdrakim tutukluk yapar; ağlamak isterim
Ve anlamak isterim kafiyesiz sevdaları, bir çocuğum sanki.
Başladığı yeri de bittiği yeri de bilmem; söylenmez bana,
Sabahın ak resmini unuturum keşifsizliğin ıstıraplarında
Ve geç olur, saat gece olur; uyumam gerekir, çocuğum çünkü

Ne mehtap düşer gecenin gözlerine,
Ne de gölgeler dokunur günün sıcak ellerine;
Halsizdir bu demlerim…

Sevdasız sofraların mihmandarıyım bu gece
Yalnızlığımı ağırlıyorum; zahit miyim ki ben!
Kime sığınıyorum bilmeden, bilemeden
Kim tutturdu dilime bu şükür duasını?
Gece, ayaz; gün, sıcak ile döverken çıplak tenimi,
Köleliğim miracını yaşar ama figan edemem;
Ar öğretilmiş bana, mağdurum; duyuramam sesimi.

Anlaşılan
Ne mehtap düşecek gecemin gözlerine,
Ne de gölgeler dokunacak günümün sıcak ellerine;
Halsizlik değil, sevdasızlık öldürecek beni bu demlerde…