Halkların Hezeyanı

Sağanak bir yağmur vardı gökyüzünden süzülen
Herkesi sırf bir somut şey için bir yerlere topluyorlardı
Hür irade, hakların demokrasisi mantalitesi
Oysa tüm çağdaş dünyada
Hırsızlığın suçu hapisti
Semavi dinlerde kıstas
Bu çağdaysa
Hırsızları halklar seçiyordu.
Çok saçma ama bir o kadarda garipti
Haklar verilmişti oysa
Verilen en saçma haktı bu
İnsan kendi eliyle kendi hırsızını seçer miydi?
Bu garip çağda seçiyordu
İşin diğer garip tarafıysa
Hırsızlar vaatler veriyordu
Ama hiçbiri vaadinde
Hırsızlık yapmayacağını söylemiyordu
Biraz düşününce onlara da hak veriyordum
“Kendi düşen ağlamaz”
Vaatler menfaatlere sarılmıştı
Seçilen seçeni en çok seçileceği zaman tanıyordu
Seçildikten sonra
Hiç kimseyi hatırlamıyordu
Garipti!
Bir o kadarda çılgınca
Adaletin cereyan edeceğini düşünüp
Birileri birilerini sırf cezalandırmak için
Gidip daha normal hırsıza hak veriyordu
Neymiş o daha az çalar
Çok saçmaydı
Oysa bu çağ modern bir çağdı
Zihinlere sarılan bilinmez körleşmiş bir ağdı
Kimisi solken kimisi sağdı
Ekmeği olmayana fabrika açıp
Ekmeğe muhtaç eden
Feodalitenin ortaçağda kaldığını unutturan
Meçhul bir çağdı.
Peki, kanun kimdi
Peki, hırsız kim
Peki, suçlu kimdi
Peki, ekmeğe muhtaç olan kim
Hepsinin cevabı yazılanların içinde saklıydı
Atalarımız çok haklıydı
“Siyaset, kirli bir çarşaftır.”