Halk Otobüsünde Yazılmış Bir Şiir

Şimdi o kadın
kanatlarını rüzgara doğru açmış
dünyasını dengede tutuyor bir adamın.

Gözlerinde bir pembe gözlük,
adam kadının yanındayken dünya toz pembe!

Şimdi aynı rüzgar kadının;
rüyadan güzel gözlerini sulandırır,
kendini bilmezlik edip.

-Rüzgarda ki ne cesaret
Adam kadının gözlerine bakmaya kıyamazken...

<Bu şiir ki Etimesguta giden bir otobüste en önde oturup rüzgardan gözleri sulanan hayat anlamlı kadına yazılmıştır.>