Ekonomik yetersizlikler veya mesleğimi icra edebilmek için aileme hissettiğim aşırı sorumluluk, suçluluk duygusu ve buna benzer psikolojik sorunlarımı çözebilmek için her şeyimden vaz mı geçmeliyim? ?
'Kimseye etmedim şikayet, ağlarım ben halime, titrerim ben mücrim gibi baktıkça istikbalime.' demiş ünlü bir yazarımız. Ne kadar güzel ifade etmiş aslında, çalışan annenin kaygı ve endişelerini.
Bütün bebekler şirin, tatlı, sevgi dolu ve kucağa hasret doğarlar. Bu onların en doğal hakkıdır aslında. Annelik başlı başına bir meslektir. Üstüne bir de ekonomik yetersizlikler sonucu ikinci bir görev eklenince durum içinden çıkılmaz bir hal alır. Anneliğin eğitimi yoktur. Anne fedekardır, vericidir, sevgi doludur. Bütün zamanını evine, eşine, çocuklarına ayırmak ister. Kendinden her şeyinden vaz geçer. O küçücük yüreği büyür büyür ve içine kimleri sığdırmaya çalışır aslında. Sığdırmasına sığdırırda, yapabileceği verebileceği tek şey sevgidir. Ondan başka hiç bir şey gelmez elinden, sonunda endişe ve korkulara yenik düşer yüreği. Çoğu zaman isyan eder yüreği çaresizlik içinde. Çalışma şartları yoğundur. Üstüne mesai saati fazlası eklenip gece nöbetlerine kalınca tüm bütünlüğü bozulur. Eksik hisseder anne kendini. Çocuğunu yalnız bırakmanın endişesi, ev hanımlığından eksik olduğu düşüncesi ve işini mükemmel yapabilmenin verdiği sorumluluk duygusu altında ezilir anne.
Seni ilk gördüğüm gün
Her şeyinle mükemmeldin
Aşk bu olmalı dedim
Ve kaptırdım kendimi sana.
Her seferinde sevdiğimi anlatmak için
Bir yığın cümleler kurdum
Hiçbir anlam veremiyeceksin
Sebebsiz gidişimi anlamayacaksın
Çok zor gelecek ilk zamanlar
Ama unutacaksın unutmalısın! .....
Anlamını bilmeden yaşayacaksın
Öyle çok özlüyorum ki seni,
İster kız ister darıl bana
Sensiz olamıyorum ama
Ben yanlışı sevmişim biliyorum.
Kalbini kırmayı hiç istemedim
Duygularımı yazıyorum bazen bu deftere
İçimi döküyorum ben bü küçük kağıda
Kıymetini bilirsen al senin olsun
Dokunursa kızarım kıymet bilmez ellere
Açıp oku defteri ister eleştir beni
bir mum ışığı altında
bütün yaşamımı çizmek istiyorum
hayattan öylesine bıkmışımki
yaşamak istiyorum
yaşamak istiyorum,beni seven beni sayan
benim için herşeyini feda edenin yanında.
Seni öyle çok özlüyorumki
Keşke gene çocuk olsam
Hep yanımda olup
Sen konuşup ben dinlesem.
Bana hep öğütler versen
Ama kopardık bağları değilmi anne?
Güzel gözlerini
Tatlı yüzünü
Seviyorum dediğin günleri
Unuttum...
O çok sevdiğin siyah kazağı
Tek şekerli çayını kahveni
Kapımda nöbet tutuyor ölüm
Tarifsiz bir hüzün kapladı içimi
Mevsim ayrılık mevsimi,
Göz yaşı mevsimi
Duygularım buruk buruk...
Sanki cehennemde yaşıyorum
Yaşadığım saf çocukluğumdun
O yaralı,kimsesiz gençliğimdin.
Dokunurken içimi acıtan aşkım
Sen benim herşeyimdin.
Sen benim yalnızlığımda bulduğum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!