Halil Soyuer Şiirleri - Şair Halil Soyuer

İnsanız elbet de onur duyarız
Senelerin bizi ziyaretinden
Tanrım bizi, mahrum etme, ne olur
Şu güzel günlerin ziyafetinden

Kini düşmanlığı içten atalım

Koşar telden tele dökülür saza
Ben beni söylerim türkülerimde
Özlem çağıl çağıl aşık yığın yığın
Ben beni söylerim türkülerimde

Gâh Emrah olurum dert ile dolan

Mecbur ki bahar gelmeye dünyamıza her yıl
Yağmur, yaradan emri ki hep yağmura mecbur.
Ay parlayacak, gösterecek kendini gökte
Mecbur şu güneş, ertesi gün doğmaya mecbur

Basmışsa sıcak yaz günü mecbur da o yüzden

yine mor dağlara duman çöküyor
dumanı dağlarda kalanlar bilir
ağaçlar derdinden yaprak döküyor
bu derdi, ağacı olanlar bilir.

az kaldı ey kinin taşmana

Gönül dağlarıma kar yağdı yazın
Böylesi ne zaman nerde görülmüş
Ağrımı süphanmı toroslardamı
Başımdaki duman nerde görülmüş

Gözümden akanı görüp sel diye

O yerlerde
O göklerde
O her yerde
Dünya bize ondan gelen bağıştır
O ummandır
Biz zerreyiz ummanda

Göhsümde ömrümce durmadan çarpan
O Kalbin sevgiyle coşkun olmalı
Yürekte diyorlar ona gönülde
Orada yaşattığın aşkın olmalı

Her yaşta sıcaktır sevgi çağrısı

Mevsimler ayrıdır çiçekler başka
Çiğdemin kokusu gülde olmuyor.
Kavlimiz mi vardı ömür boyunca
Bir seni unutmak elde olmuyor.

Gittin de bıraktın acılarını,

Mey’i savunduğum şiirler dahil
Bütün dizelerden özür dilerim,
İçki dosyasını artık kapattım
Bütün mezelerden özür dilerim.

Demek yıllar beni, fazlaca yormuş,

Sevgi çiçekleri açtı bu mevsim,
Sevgi neymiş diye sorduğun yerde.
Yolduğun yapraklar şahidim oldu,
Bilmeden kalbimi kırdığın yerde.

Hayatın sonuna daha varmadık,