Halil Manap Şiirleri - Şair Halil Manap

beyniniz bir çamur çöplüğü
güzellik adına
inşa edilen hiç bir şey yok
köhnemiş barakalar dışında

altın tepsilerde sunulmasını düşlediğiniz

haykırıyorum
çığlıklarım rüzgarı okşuyor
seni seviyorum duyuyor musun

gök denizi gözlerine
şarkılarla dudaklarım mırıldanıyor

Ağlamasana çocuk
Yüreğimi dağlamasana
Bak sana gülümsüyorum
Güvercin güzelliği saçların sarıca
Halkların en ritmik ezgileri kanımca
Ezgilerle pişeceksin çocuk

ben mezopotamya
sen hitit ve frigya
o lidya ya sümer
hepinizi aldım sırtıma
yunusun sevdasıyla
geldim anadoluya

.....
Bir ateş parçasıydı
gizlerde gidip gelen şey.
Nerden geldiği bilinmeyen sonsuzdu
İnorganik organik diye ayrılan,
değişimle döllenen, insandım.

….tanıksam!
bu coğrafyanın kimliksiz gülüşlerine
çocukların atlı karınca düşlerine
sevgililerin hayalperest öpüşmelerine
sessizlikle örülen çığlıkların donuk gözlerine
ve kardeşliğin kahreden küfrüne

Gökyüzü usulca
……….naz eden gelin gibi
…………………..karanlığa gömülüyor
Ve çıplak tenime düşen
………………….çiy damlaları
………………………….içime kan olup

Gözleri parlayan bir şahin edasıyla
Yırtık sayfalara düşürdüm bakışlarımı
imge imge işleyerek o deli sesimle
Yırtık yüreğime sözcükleri aşk gibi

Krater kükremesi oldum yeryüzüne

...
bizi vurdular!
tarihimizi kanla dokudular!
inadına hain pusulara direndik!
düşüne direne...
aşkı emekle yoğurduk.

yaşayarak
...............acının doruklarında
........................dikenleri bata bata
...................................................seviştim
........................güllerin kuruyan yapraklarında
tuzsuz bir denize döndü yaşam