Halil İbrahim Sofrası Şiiri - Mertcan De ...

Kaybederken insanlar sevdiğini,
Ağaç kabuğuna saklanıyordum.
İnsanları seyrederken açıyordu hayat,
Göz pınarlarımın kapağını.

Bizler oturduğumuzda Halil İbrahim sofrasına,
Onlar, önümüzdeki ekmeğe meylediyordu.
Durmuyordu gençliğim,
Sonuma doğru büyüyordum,
Bu hazin dünyada,
Ölüyordum...

Ben verdiğim kadarını çekerim sineme,
Lakin verdiğimden fazlasını çaldı insanlar.
Yaşıyorsam, arıyorumdur hala,
Benliğimden arta kalanları.
Topladığımda bütün gençliğimi maziden,
Ardımda bir tek şiirlerim kalacak.
Yaşadıklarımı boynuma zincir,
Yaşayamadıklarımı kulağıma küpe yapacağım.

Ama yarın çok geç olacak,
Biri daha veda edecek dünyaya ,
Arkasında bırakacak,
İnsanlığından arta kalanları.
Hepimiz kaybedeceğiz,
Lakin tek kazanan toprak olacak...