Halil İbrahim Keçebaş Şiirleri - Şair Ha ...

Bir roman kahramanıyım yollarda
Gezen, gören ve yaşayan....
Neşeyle şarkı söyleyen
Yollarla konuşan,dertleşen
Kimi zaman onlara sır veren...

Herkesin bir yeteneği var kendince
Kimisi türkü söyler yanık
Kimisi yüzer sanki balık
Kimi keman çalar,kimi saz…
Kimi de gemiler yapmaktan alır haz.
Kimi kalemini konuşturur şiir yazarak

Müzeye gitmeli bu şiir
Tarihini sergilemek için aşkın
Ve hüznün başladığı
Eskilere, çok eskilere dayanıp
Bir parça asılmalı baş aşağı
Kan fışkıran kırmızı acı

Bir de baktım mutluluk denizindeyim.
Köpükler öpücük atıyor bana
Dalgalar kucak olmuş sarıyor
Bir anda her yanımı sevinç kaplıyor.

Güzel bir deniz kızı karşımda

Hangi birinizden bahsedeyim
İçimde çürüyen ölü sevdalar?
Hanginizi yaşatsın bu beden?
Düşüncemde binlerce mezar...

Uzaktan görünen yabancı hatıralar

Alıp başımı gideceğim bir gün
Bir gün kaçacağım buralardan
Seması olmayan bir yere
Ve gecenin uğramadığı...
Mevsimlerden aydınlık zaman!

Aldılar içimizden yaşama sevincini
Nerden geldiği bilinmeyen
Şu kahrolası ayrılıklar;
Hasrete mesafeler sahiplenmiş,
Zamanın içinde kaybolmuş ümit.
Özleyemiyorum...!

Karar ver artık aşkımız için,
Ya ben olayım yanında yaşlanan
Ya da bitsin seni beklediğim an.

Bildiğim yoktu beni sevdiğini,
Seni kaybedince anladım;

Kar yağıyordu bir bayram sabahı
Lapa lapa,mutluluk gibi beyaz
Açık penceremden seyrediyorum
Bu sevinci engelleyemez ayaz

Oracıkta kardan kadın yaptım kendime

Neden her gece hüzün sarar beni?
Yalnızlıktan mıdır acaba?
Gecenin karanlığında bin bir çaba...
Kimse bilmez ruhumun verdiğini.

Hüzne koşar gibi okurum Orhan Veli'yi