Halil Aydın Şiirleri - Şair Halil Aydın

ANADOLU İNSANI
Ben Anadolu insanıyım
Geniş meydanlarında
Harmanlarında, tot çeviren
Çelik çomak oynayan
Güreş tutan yiğitlerin harman olduğu

ANADOLU KADINI
Evleri gecekondu
Duvarları yosun bağlamış
Nem kokusu etrafa yayılmış
Çamaşırları sobanın etrafına asılmış
Ana, ortalıkta kuş gibi uçuyor

ANNEM
Annelik çok zormuş derdin
Anne olmasaydım da
Duvarlara taş olsaydım derdin bazen
Annem benim, nasıl dertlenirdin
Haklıydın ah, annem

DAYAN BE KALBİM
Seni bir bilsen,
Nasıl hırpaladılar.
Seni bir bilsen,
Nasıl acıttılar.
Öyle değil mi kalbim

HASRET
Hani ya
Toprak yarım, yarım yarılır ya
Sular derelerden göllerden çekilir ya
Kurbağalar suya hasret
Yağdır Mevla’m su der gibi

KÖYDE HAYAT

Ben köy çocuğuyum
Yaylalarımız vardı bağımız vardı
Yemyeşil yazımız vardı
Tepelere doğru koşar,koşardık

GÖZ YAŞIM ONDANDIR
Öylesine ağlamaklı
Öylesine boynu bükük
Öylesine umutsuz
Durduğumun nedenlerini
Bir sor, bir anla

Hani ya insanın bir anda
Umutları hayalleri yıkılır ya;
Umduğu dağlara karlar yağarda
Bir türlü aşamaz
İki dere, bir arada kalır ya,
Elinden bir şey gelmez

NERDESİN EY! ADELET? ? ? ?
Polisin kolları arasında
Dik, dik, hızlı, hızlı
Sağlıklı mı, sağlıklı birisi yürüyor
Bilinmezliklere..
Sanki benim başım dik anlım açık

·

ÇOCUKLAR ÖLMESİN

Bırakın ırmaklar gecenin sessizliğinde aksınlar
Bırakın dağlar beyazlara bürünsünler