HALİÇTE ARALIK AKŞAMLARI-1971-
Ayaz
Bir öpücük kondurmuş
Kızaran yanağıma
Gurbet kurşun gibi Ağır ağır
eriyor yüreğimde
İstanbul benden habersiz
Ben İstanbul’a küs
İstemiyor beni haliçte aralık akşamlar
boğazda poyraz dörtnala bu akşam
gölgeler kandillerden sıyrılmış
sesizce dolaşıyor eyüp tepelerinde
Dalgalar hırçın sular huzursuz
Hava soğuk buz gibi üşütüyor surları
haliçte gülüserken tarihin ihtişamı
suların şavkı olnaşıyor
isli yüzümde benim
Karakış çatık kaşlarıma takılmış
sanki benimle beraber ta gelmiş erzurumdan
Sırtımda anamın ördüğü mor yelek
Ayağımda tabanları yırtılmış
Kurşun marka Trabzon lastik ayakkabılar
Kız kulesine bakıyor nedense hep
çukur gözlerim
Meteliksiz kaldığımı kim bilir
Ne haliç anlıyor beni nede delik ceplerim
uyku kirpiklerimin ucuna tutunmuş
korkuyor sokaklardan
kapanmıyor gözlerim
kulaklarım çınlıyor duyduğum
her sesten ürküyorum
hadi hadi siz söyleyin yıldızlar
bu şehri seviyorsam ben kimden korkuyorum
Bir inilti patlıyor rüzgârın ensesinde
Konağın gölgesine kaçışıyor dalgalar
Aç susuz yürürken haliç in kıyısında
İstanbul hayallerim taşlaştı kursağımda
yukarıda hayran hayran istanbu u seyreden
masmavi bir gökyüzü
aşağıda kapkaranlık bir gece
merhametsiz bir ayaz
ama ama yerde üşüyen benim
anneciğimden habersiz
dudaklarım mühürlü dilim kelepcelenmış
ateşlenen bir başım var yanımda
birde yalnız yüreğim
Ne hasret bitiyor ah yürümekle
Ne açlık eksiliyor karanlığa girmekle
Bir yamalı ceketim birde gurbet var üzerimde
Dişlerim takırdıyor keman çalarken çenem
Süleymaniye’deki kandiller yavaş yavaş
eriyip sessizce kayboldu gözlerimde
Umutlarım erirken kuytu karanlıklarda
Aldırmıyor istanbul garipliğime benim
Haliçte zalim haliçte hain aralık akşamları
Duymuyor beni deniz görmüyor beni İstanbul
Geceye versem rüzgâra satsam kim alır beni
Aralık soğuğunda bir ben varım haliçte
Bir gurbet birde beni ağlatan
Aralık akşamları
Şair Muhittin Laçin
Kayıt Tarihi : 29.1.2014 09:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
HALİÇTE ARALIK AKŞAMLARI BİR ŞİİRİN HİKAYASİ Daha on yedi yaşında bıyıkları yeni terlemiş tıfıl bir delikanlı çocukluğundan beri hayalini kurduğu İstanbul a gitmek için hamallık ederek biriktirdiği otuz yedi lira paranın on altı lirasına posta trenine bir bilet aldı üç gece iki gündüzün sonunda İstanbul a geldi ilk defa denizi ve İstanbul u görünce şaşırdı öylece kala kaldı haydar paşa garının merdivenlerinde ta ki biri ona hadi delikanlı yürü diyene kadar birilerinin yardımıyla bir jeton aldı Sirkeci vapuruna Emin önüne geldiğinde cebinde on beş lira parası kalmıştı çalışmak için gelmişti İstanbul a hemen iş aramaya başladı bulamadı akşam olmuş karla karışık yağmur yağıyordu ıslanmıştı üşümüştü ve yorgundu ilk gördüğü otele girip sordu bir kişilik yatak kaç para diye otuz lira dediler geri döndü aradığı ucuz oteli gecenin saat birinde ancak Beşiktaş’ta on liraya bulabildi Sabahleyin kalktığında İstanbul karla kaplı bembeyazdı yine iş aramaya başladı o günde bulamadı akşam olunca geceyi nerede geçiririm diye düşünürken köyde amcasının anlattıkları geldi aklına evi olmayanların galata köprüsünün altında yattıklarını duymuştu hemen oraya gitti yanan bir ateşin etrafında ısınan insanlara Selamun aleyküm dedi Vay aleyküm selam sende kimsin dediler Yahu arkadaşlar otel param yok bende düşündük geceyi burada geçireyim dedi Ya öylemi paran yoksa burada da kalamazsın dediler Vallahi yok sadece iki üç lira param var dedi Ver bakalım onları dediler Vermek istemedi etrafını sarıp zorla aldılar tekmeledi kovdular para bulana kadarda gelme dediler Çaresiz ce emin önü tarafına geçti gece yarısına kadar haliç in kıyısında bir aşağı bir yukarı dolaşıp durdu saat on ikiden sonra gece bekçilerine yakalanırım korkusuyla bir fabrikanın önüne yığılmış varillerin arasına gizlenerek aralık ayında sıfırın altında ki o soğuk gecede sabahı beklemeye başladı İşte o zor gecenin anısına yazmış olduğu şiir
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!