Halep Şiiri - Tamer Arabacı

Dik bir feryad fırladı gırtlağından
Güneş batmadan kararır mı hava?
Hani bebekler ölmezdi
Bir bütün halinde ağlarlardı.
Neydi bu!
Sadece baktı
Yağarken acı sağanak sağanak
Eğildi dizlerin üstüne
Eline aldı küçücük beden parçasısını.
Sahi küçük müydü bu kadar!
Kan kokuyordu barutla karışık
Dudaklarını değdirirken,
İlk doğduğu anı hatırladı
Süt kokulu boynunu.
Ve anne dediği o anı…
Gülmüştü bir keresinde
Hatırlamaya çalıştı sesini
Hayal mayal öyle bir şey işte!
Ağlamak geldi içinden
Ağlayamadı.
Birkaç tekme ile kaburgası çatlamış,
Dipçik darbeleriyle burnu kırılmıştı.
Ve O bir kadındı.
Müslüman bir anne.
Allahtan korkmayanlar
O’na da acımamışlardı.
Dünyanın ortasında yapayalnız bırakılmış
Ruhunu delik deşik edip
Çırılçıplak kor üzerine yatırmışlardı.
Merhamet vicdan fukaraları
Şeytanlarla sevişirken.
İşkencelerinde cinsiyet ayırımı yapmamışlardı.
Ulan şerefsiz oğlu şerefsizler
Katlettiğiniz bebekti, çocuktu kadındı.

Diyar-ı Halep
Birilerine arena olmuş
İhtiras çılgınlıklarını tatmin ederken
Kararan gözleriyle
İnsanlığın kalbine saldırdı.
Dünya umarsız
Müslümanlar ise sadece baktı.
Enkaz altında onlarca ceset
Masumiyet paramparçaydı.
……………………………….

Mahşeri huzurda;
Hesaplar sorulmayacak mı?
Bir zaman gelip
Tek bir canlı kalmadığında
Savaş bitecek elbet.
Peki;
Akan kanın bedeli olmayacak mı?

13.12.2016