Halep Şiiri - Bayram Ali Yusufoğlu

Halep’te kurulan musalla taşında,
Müslümanlık uzanmış, bin parça yatıyor.
Sırtlanlar kümesi saf tutmuş başında,
İnsanlık Güneşi Suriye’de batıyor.

Aralıksız sürerken kuşatması Haleb’in,
Cennet kokan çocuklar, cehennemi yaşıyor.
İnsanlıktan nasipsiz esed denen katilin,
Zulmünden yanan canlar milyonları aşıyor.

Ehli Salip azmetmiş, Hilâl’i yeryüzünden silmeye,
Hastane, okul, cami ayırmadan vuruyor.
Kâfirler ordusu göz dikmiş Mübarek Kâbe’ye,
Sıradaki İslam yurdunun plânını kuruyor.

Ekmeksiz, susuz, ilaçsız direnirken din kardeşi,
Ümmeti Muhammed uykuda, sadece seyrediyor.
Kur’an’ı Azimüşşan farz kılmışken Cihadı,
Yolladığı üç kuruşluk yardımla vazife yaptım zannediyor.

Bombalar altında inim inim inlerken mazlumlar,
Ahlar, feryatlar, figânlar Arş-ı Alâ’yı titretiyor.
Kaderinin gayretine bağlı olduğunu unutan Müslümanlar,
İmanın en zayıf noktasında, gökten Ebabil bekliyor.

Şeytanla aynı sofraya oturmuş Acem,
Mezhep oyunlarıyla tefrika saçıyor.
Ezilenlerin bânisi, gür sesi Büyük Türkiye’m,
İslam Sancağı elinde yine, bin bir meşakkâtle Vahdet’e koşuyor.