Halden Iraktan Şiiri - Seyfi Karaca

Ay tutulmalarına nefes aralığı kadar yakın
Soğuk ve serin ormanların çamlıcalar hikayesiyle koryangınları alaflı
Ilık rüzgarların seslendiği fısıltılarmış gizlicede kalbi konaklanan şehir
Ayazı sırtlanmış kervanlarla yol tutarmış ışıktan şafaktan yaylı kemanlarla katarlı
Üstte trenler geçermiş demir devranından köprülerin başını tutarak
Derin derelerde nehirler akıp gidermiş deli...hem de ne deli...
Sazlanır
Sızlanır
Benzi küle dönen bulutların yanık genzinde yağmuru hıçkıran araflık
Ne var ki...
Kilidini kendi kırarmış kafesteki sevda kuşu
Kanatlarına sığınan bir öksüzlüğü göçmen çırpınışlarıyla turnalara seyredip
Kırlangıçlara yazaylarını tembih edermiş
Okyanus sumruları ve damdaki güvercin...
Ne var ki...
Dupduru şavkında solgun endamlarını kıran gülenaz...
Güzün güneşlerini soluklanarak eylül arkasında yaslı duvarlar
Sonra sonra postahanelerine nameler yazarmış kendi aynasında hüzne bakınan günbatımı
Ocağı sönünce ekin savuran harmanın
Akşam olmaların özlemleri tütünce
Çırası yanınca dolunayların kara...kışlara...
Kül sızgınında susup ayaz açıklarında yalpalanan kandiller
Düşlere dalarmış dar günlerinden göçüp giden
Halden ıraktan
Yoldan uzaktan...

Seyfi Karaca...........Mart / 12