Hâl Hatır Şiiri - Batıkan Kaymaz

Havalar burada sensiz hep gam yağmuru
Adımladığım her noktada beni uyuz bi köpek gibi takip ediyor, karşıma geçip hayatıma bulaşan herkes sırılsıklam olup kaçıyor.

Kimselere göstermediğim, vücudumun orta yerinde
Dediğin günden beri açılmış duran.
bi ‘’Hoşçakal’’ çukuru var
Senden sonra kim düşse içime kayboluyor..

Küs bana beraber beslediğimiz köpekler
Verdiğim en afilli mamalara
''O nerede?'' diye bakıyorlar

Dönüşünle suluyor, fotoğrafınla güneşliyorum
Çiçeklerimizi de artık

Bizim tüm sokak lambaları sen sensörlü
Necla teyzenin iftar sofralarının tuzu
ufak İbrahim’in de mavi bisikletiydin
Bilirsin..

Sen takıp koluna sıska bi genci gittiğinden beri
Karanlık, tuzsuz ve mavi bisikletlerin yerine cenaze arabaları duruyor mahallemizde

Herkes seni bekliyor, özlüyor ama artık olmadığını biliyor
Bir gün dönsen buralara
Yağmurlar dinmez artık, bi asfalt dökmez belediye içimdeki ‘’Hoşçakal’’ çukuruna
Ne sevdiğimiz o köpekler ne de sokak lambaları tanımaz artık seni sevgilim
Çünkü ne sen eski sen kaldın gidişinle ne de biz derdinle biz kalabildik hasretinde.