Hal/bu/ki Şiiri - Hakan Pomakoğlu

seni hiç özlemedim mi sanıyorsun
bir nefes yakınımdayken
sana kavuşamamanın sancısıyla
nasıl da kıvranıyordum halbuki bir bilsen...

gözlerinden medet ummadım mı sanıyorsun
bir buselik tebessümüne hasretken
sirke satmanın anlamsızlığıyla
nasıl da içim içimi yiyordu halbuki bir görsen...

senin için çıldırmadım mı sanıyorsun
seni tüm dişiliğinle arzularken
kuzu postuna bürünmüş kurt tavrıyla
nasıl da sabırsızlanıyordum halbuki bir sezsen

sabahları çığlık çığlığa uyanmadım mı sanıyorsun
zebaniler kavramış bileklerimden sürüyorken
sanki ciğerimi söküyorlardı ateşten tırnaklarıyla
nasıl da can çekişiyordum halbuki bir bilsen...

senin için ağlamadım mı sanıyorsun
bir yangına körü körüne koşuyorken
gıkımı dahi çıkaramamanın ızdırabıyla
nasıl da fokurduyordum halbuki bir duysan...

seni hiç beklemedim mi sanıyorsun
her bir rakibimi ustaca savuştururken
karda yürüyüp izimi gizlemenin telaşıyla
nasıl da bocalıyordum halbuki bir görsen...

seni bende istemedim mi sanıyorsun
aynen beni sende bulmaya duacıyken
sen ki her seferinde ’git...’ diyordun yarım ağız
nasıl da ölürdüm halbuki bir kerecik ’gel...’ desen...

Edirne,1999