Hal Böyleyse Şiiri - Şadıman Şenbalkan

İnsan neler öğreniyor günü gelince,
Açlığı, tokluğu
Gün gelip itimat ettiği herkese
İtimat ettiğine dair yaşadığı pişmanlığı
Öğreniyor hayat öğretmeniyle
Sevdiğini aslında sevmediğini
Sevginin kendinde olduğunu
Gücün parayla eşdeğerini
Biliyor, öğreniyor…
Hal böyleyse
Olduğu gibi seviyor dünyayı
Yarım kalmış aşkları
İçinde kalan ukdeleri
Seviyor harfleriyle dokunduğu kelamları
Öfkesini kusmayı becerdiğinde
Yutması gereken öfkesini,
Biliyor, öğreniyor dünya ahvalini
Bir tek çocuk değişmiyor çocuk gülüşünde
Masum, mahzun bir tek o var yer yüzünde
O da gün gelip büyüyecek, bir ağaç gibi kökleşecek
Duyguları, düşünceleri ile
O çocuk da öteki insana benzeyecek
Lâkin
Öbür çocuklar var hep çocuk kalmış yüreklerde
Nereye baksam insan diye yutturulanlar
Nereye gitsem büyümemiş çocuklar
Üstüne gerçek çocuklar doğarken
Öbür çocuklarla yüzleşecek
Öğrenecekler belki onlardan çocukluğu o büyükler
Bizdeki hal böyle diye diye
Söylenecekler hal böyleyken.