Haklısın Şiiri - Şimal Niğbolu

Vicdanımı çok hırpaladım, hırpaladılar.
Artık attığım her adımda, yürüdüğüm her yolda karınca dahi incitemiyorum.
İçim sıkışıyor, yüreğim darlanıyor.
Fazla bu diyorum, ama duramıyorum.
Aklımla yada kalbimle yaşamıyorum.
Sürekli vicdanımla konuşuyor, onunla hesaplaşıyorum.
Neyi neden yaptığımı, neyi neden yapamadığımı...
Sonra bir sessizlik oluveriyor.
Orda kopan gürültüyü yine bir ben duyuyorum.
Daha dün sevmediğim insanlara bile sabırlı ve şefkatli davrandığım için ''İki Yüzlülükle'' suçlandım.
Evet haklıydın.
Bana teşekkür etmeni bekleyemezdim senden.
Sevmediğim halde hayatımdan çıkartmaya kıyamadığım, insani duygularım ve sorumluluklarımın yapması gerektiğinin bir tık fazlasını yapabiliyor olmanın, ne kadar zor olursa olsun bunları en doğrusuyla yaptığımın farkında bile değildin çünkü sen.
Fedakarlığımın ve yüce gönüllülüğümün adını ''iki yüzlü'' koyan bir sana ne denirdi ki zaten.
Ben yapmam gerekenlerin, sorumluluklarımın ve vicdanımın altında ezilip dururken, sen neyi fark edebildin ki bunca sene?
Beklerdim aslında bir ''Helal olsun'unu.
Bunu nasıl başarabiliyorsun'unu.
Ben olsam yapamazdım'ını.''
Yaşayarak öğrenmedim ben bunları.
Yaşamadım aslında çok şeyi de.
Hep kendimi başkalarının yerine koyarak nefes aldım.
Ama onlar hiç bir ben olmak istemedi.
Olsun.
Sen haklısın.
Ben gram haz etmediğim insanlara tebessüm edebilmeyi,
Gönülleri kırılmasın diye susabilmeyi,
Ki çoğu zaman öfkemi bile bertaraf edebilmeyi ''Benden'' Öğrendim.
Sen kimden neyi öğreneceksin ki?